L.R. Rogers - Sculpture

.

.

.

.

Sculpture

L. R. Rogers     •     

London • Oxford University Pres • New York • Toronto • 1969

Bölüm I  • Takdim

Heykele Yaklaşım

1

Yirminci yüzyıl sanatının gelişiminde önemli yan etkilerden biri, sahip olduğumuz kültürden farklı kültürel geleneklerin sanatına ilgimizin ve onlara verdiğimiz değerin artmış olmasıdır. Günümüzde çok az insan artık resmin Giotto’dan başladığını ya da heykelin klasik zamanlarda başlayıp Rönesans ve Rönesans-sonrası dönemde geliştiğini düşünmektedir. Kusursuz heykellerin, ilkel ya da gelişmiş olsun, var olan neredeyse tüm toplumlarda üretildiğinin artık farkındayız ve birkaç on yıl önce bir çoğu heykelsi obje olan sanatsal çalışmanın sadece değerlenmesinden dolayı değil, arkeologların ve antropologların duyduğu garip ilgi sayesinde artık onlara çok daha fazla önem veriyoruz. Heykel olgusunun değerlendirilme kriterleri açısından bu kitabın yaklaşımı, bu nedenle, coğrafik ya da tarihsel dar görüşlü fikirlerden kaçınmak olacaktır.

Heykelsi biçimlendirmede saf duyarlılıkların en ilkel toplumlarda bile var olabileceği, Paleolitik insanın kemiklerden, fildişinden, taş yontulardan, kil modellerden ürettiği nesnelerle kanıtlanmıştır. Bu üretilenler, kadın figürlerinden -tarih öncesi Venüs- ve birçok hayvan figüründen oluşan, üç boyutlu ya da kabartma betimlemelerdir. Altamira ve Lascoux gibi yerlerde bulunan mağara çizimleri ve resimleri de göstermektedir ki, aynı duyarlılık ve dışavurum burada da kanıtlanmaktadır.

Mısır, Mezopotamya, Hindistan, Çin, Güney Doğu Asya, merkez ve Güney Amerika, Akdeniz ve orta Avrupa’nın büyük uygarlıkları ve onlarla birlikte Afrika’nın, Okyanusya’nın, merkez Asya’nın ve Kuzey Amerika’nın kabile kültürleri çok geniş ve farklı üsluplar içeren görkemli heykeller üretmişlerdir. Masif taş tapınaklardan küçük ve ahşap kabile kulübelerine kadar her çeşit yapının içi ve dışı heykellerle dekore edilmiş; toz fırçasından lahitlere kadar her çeşit alet edevat ya heykellerle süslenmiş ya da heykelsi bir yapıda tasarlanmıştır.

2

Ayrıca, heykel sadece mimariyle ya da işlevsel objelerle bağlantılı olarak değil, dini ikonlarda, kült objelerde, muskalarda, anıtlarda, bahçe ve kent düzenlemelerinde, portrelerde ve yerel süslemelerde biçim bularak bağımsız bir biçimde de var olmuştur.

Geçmiş heykellerin büyük bir çoğunluğu doğal ya da insan faktörüyle yok olmuşlardır.

Bir bakıma, geçmişin sanatı yanıltıcı bir biçimde günümüz sanatının karşıtı gibi ele alınmıştır. ‘Geçmişin sanatı’ ifadesi, olmuş bitmiş şeylerle ilgili, sadece tarihçiyi ilgilendiren bir vurguya dönüştürülmüştür. Oysa yüzlerce, binlerce yıl önce yapılmış bir heykel işte şimdi önümüzdedir ve tıpkı geçmişte üretildiği biçimiyle aynı yollarla kendini bizim duyumlarımıza sunmaktadır. Bir sanat yapıtı, kendi çağında kullanılarak yıpranması ve yeniliği dışında niteliğinden hiçbir şey kaybetmez. Estetik açıdan bu gibi şeylerin modası geçmez. Nasıl ki Rönesans sanatı, Akdeniz sanatını geçersiz kılmıyorsa, Kopernik sistemi de Ptolemaik sistemi (yerin evrenin merkezi olduğunu ileri süren Ptolemais adında Grekli bir bilim adamı) geçersiz kılmaz. İki ya da üç bin yıl önceye ait bir şaheserin etkileyiciliği ve güzelliği hala gücünü korumaktadır. O, artık ortadan kaybolmuş geleneklerden ve inançlardan kaynaklanmış yanı hakkında hiçbir şey bilmiyor olsak da bizi harekete geçirir ve bize haz verir.

3

Geçmişin çağları, coğrafyaları, kökenleri ve kültürel arkaplanları ile heykel konusunun bir başka önemi daha vardır. Geçmiş toplumların dillerini, edebiyatlarını bilmeden, evrensel bir yapıya sahip heykel dili sayesinde onlarla doğrudan konuşabilir, onları görebiliriz. Evrensel heykel dili içinde aksan farklılıkları olabilir, fakat temel olarak her yerde aynıdır.

Fakat bir heykel yapıtı, tıpkı şu anda göründüğü gibi gözlerimizin önündeyse, neden hızlı ve evrensel bir biçimde onu algılayamıyoruz?  Bu soruya kısa bir biçimde şöyle cevap verilebilir: Heykelin estetik niteliklerine doğrudan ulaşabiliriz fakat onları yalnızca bunu yapacak gücü edinirsek algılayabiliriz. Heykel hiçbir şeyini saklamaz ama onun içinde yatan kendimizi görebileceğimiz sınırlar vardır. Eğer önemli bir heykel çalışmasını anlayamıyorsak, muhtemelen, algısal becerileri, davranışları ve duyarlılıkları edinmemiş olmamızdandır, ki bunlar sonradan edinilebilir. Çok fazla efor sarf etmeden algılayabileceğimiz heykel nitelikleri vardır. Çok kısa sürede bizi cezbeden, evrensel olarak tanınabilen niteliklerdir bunlar. Örneğin, ezici bir ortak duygulanım etkisine sahip Perpignan haç’ını, Michelangelo’nun ağırbaşlı ve güçlü Moses’ini, bir adamın şefkatli dokunuşlarıyla Rodin’in Öpücük heykelini, Maillol’un ve Renoir’nın kadın heykellerindeki sıcak neşeyi, erotik cazibeye sahip Hint asparas’larını, Luca della Robbia’nın Cantoria’sındaki koro elemanının gençlik ateşini bir düşünün! Birçok insan, bu heykellerdeki nitelikleri hemen algılamaya hazırdır, çünkü bu heykeller normal yoğunluğun çok ötesinde olmalarına rağmen, gündelik hayattın hemen kabul edilebilir niteliklerini de yansıtırlar. Olağan duygularımızı ne kadar derinleştirirsek ve yaşamdaki duygusal etkileşimimiz ne kadar keskinleşirse, Bu tür heykel niteliklerini de daha güçlü bir biçimde değerlendirebiliriz. Elbette bütün bu özel algısal becerileri, davranışları ve duyarlılıkları yalnızca onları kavramak ve onlardan hoşlanmak için edinmemeliyiz. Heykel sanatıyla etkileşimimizi geliştirmenin bir yolu vardır, o da çok daha duyarlı bir insan varlığı olmaktan geçer.

------dışavurumdaki daha derin seviyeler ve biçimin güzelliği-------

dışavurumcu nitelikler…

9

Heykel hakkında bazı bilgiler, toplumsal arkaplanı, toplumsal, tarihsel bilgiler, dini önemi, vs. belki ona bakışımızı genişletebilir, görsel farkındalığımızı güçlendirebilir, biçimsel ve dışavurumsal nitelikleriyle vereceğimiz yanıtları zenginleştirebilir. Fakat ona vereceğimiz değer (kusursuz oranı, biricik heykelsi hacimleri) ancak onun sınırsız (kozmik) güçlerini öğrendiğimiz zaman artar. Bu kozmik güçler onun tasvir edilmiş tanrısallığı aracılığıyla sembolize edilir.

9-10

Heykel hakkında araştırma yapmayacağız, bilgi edinmeyeceğiz. Bunlar tuzak! Bizim sağlam bilgimiz, onun algısal düzlemi olacak. Edebi ya da entelektüel düzlemler değil. Kitabımız algı üzerinde duruyor. Öyle entelektüel beceriler, sanat tarihi, sanat felsefesi, sanat psikolojisi, sanat eleştirisi gibi akademik ilgiler değil! Zaten çoğumuz bunlardan, bu tür bilgilerden uzağız.

14

14’e kadar anlatılanlar şu: Heykel üç boyutlu bir formdur. Bu onun en karakteristik özelliğidir. Bunu üstünkörü anlamak zordur. Herkes az buçuk üç boyutlu formları algılamada bir kapasiteye sahiptir. Ama bunu geliştirmek gerekmektedir.

14

Üç boyutlu formu algılama ve kavramada sadece görme değil, dokunma duyusu da önemli bir rol oynar.

-       dokunsal yüzey nitelikleri

-       ağırlık

-       hacim (≠ kütle)

konturlar ve siluetler

-       ifadesel nitelikler

20 - 25

fotoğrafın üç boyutlu heykeli çekemeyeceğini anlatıyor.

26

heykelsi biçimin elemanları

Kütle ve Boşluk (Space)

Heykelin üç boyutlu doğasına iki farklı yolla bakabiliriz. Bir taraftan, bir heykel çalışmasını katı, geçirgen olmayan parçaların bir toplaması, bu parçaların yerinden çıkarılması, yerine yerleştirilmesi biçiminde düşünebiliriz. Bu şekliyle biz heykeli daha çok bir “içsel yapı” olarak görmekteyizdir.

Diğer yandan heykeli boşlukla ilişkileri içinde ele alabiliriz. Onun üzerine yayılan, onu saran, içinden geçerek onunla ilgili hale gelen boşlukla… Bu şekliyle heykelin sadece materyalinin bileşenleriyle değil, bu bileşenlerin uzayla olan ilişkisi de hesaba katılmaktadır.

Örneğin, birincisine örnek olarak Brancusi’nin “Kuş” (1912) adlı çalışmasını verebiliriz. Burada sadece katı bir malzemeyle çalışılmıştır (single valume sculpture, single solid piece of material). Oysa Gabo’nun “Çizgisel Yapı” (1943) çalışmasında neredeyse hiçbir katı ya da kütlesel materyale rastlamayız.

Bazen de hem içi hem de dışı hesaba katan yapı bir arada kullanılır.

26-30

Bir çok kişi, kütle dendiğinde ne olduğunu gayet iyi bilir. Fakat boşluk (uzay) öyle görülebilir, dokunulabilir olmadığı için algılanması, kavranması kolay olmayan bir heykele yaklaşım biçimidir. Bir heykele bakış tekniği olarak boşluk, gerçekliği konusunda şüphe uyandırır. Belki boşluklar ile uzaysal ilişkiler arasında bir ayrım yaparsak, boşluk konusundaki yaklaşımımızı daha anlaşılır hale getirebiliriz.

Boşluklar, heykel bileşenleri arasındaki alanlardır. Onlar oyuklar, çukurluklar şeklinde karşımıza çıkar (bileşenlerin kendi arasında). Ve onların arasında aralıklar şeklinde de olabilir.

Boşluklar, kesin biçimleri ve ölçüleri olan alanlardır. Tıpkı bir odanın ya da bir fincanın içi gibi.

Uzaysal ilişkiler ise, boşluğun içinde, boşlukta var olur ve burada bir çeşit genel havuz ya da matrix (dizey, kalıp, bir cisme şekil veren şey veya dayanak olan şey, veri grupları arasındaki ilişkiyi saptamak amacıyla kullanılan yatay ve düşey hatlar ya da kolonlar, değişkenler arasındaki ilgiyi gösteren tablo ) gibi görünür. Uzaysal ilişkileri (heykel bileşenlerinin), onların göreli, bağlı yönleri ve pozisyonlarıdır (bu havuz ve dizey’in içinde). Onlar, bileşenler arasında birinin diğeriyle olan ilişkileri aracılığıyla ortaya çıkarlar ki, bu anlamda fiziksel olarak değil, onların birbirleriyle olan geriliminden doğarlar.

30

Bir heykeli uzaysal ilişkilerle ele almak, daha yakın zamanda ortaya çıkmış bir durumdur (kütlesel yanından çok, uzaysal ilişkilere vurgu yapmak). Bu tür bileşenlerden oluşmuş heykeller, çok az ya da hiç üç boyutlu yapılar içermezler. Tel, ip gibi ya da iki boyutlu levhalardan oluşurlar. Bu tek ya da iki boyutlu bileşenler, üç boyutlu boşluğu harekete geçirirler. Etrafına anlam katarlar. Bu tür heykelleri değerlendirmek için katı formda oluşmuş heykelleri değerlendirirkenki yaklaşımlarımızdan daha farklı bir duyarlılık gerekir.

Hacim 31

Bir heykelin hacmi, onu kaba taslak algıladığımız anda katı bileşenlerinin tamamının oluşturduğu, kapladığı alandır. Bu bir heykelin fazla derine inmeden algıladığımız en temel yapısıdır.

Tek hacim: domates, elma, yumurta, balık, kristaller,vb.

35

Öyle sadece yüzeyindeki ufak oynamalarla meydana getirilmiş heykeller pek memnun edici değildir, kişiyi tatmin etmez. Asıl önemsenen heykel, içsel yapıya sahip olanlardır. Dış yüzeydeki hareketlenmelerin içteki hacimle şekil kazandığı, içsel yapının tüm yüzeyi belirlediği heykeller daha önemli bir yere sahiptir.

İçsel dinamikler, içsel varlık biçimleri yüzeyin biçimselliğinden sorumludur. Heykelsi kütlelerin yalnızca toplama yüzeylerinden ya da yüzey niteliklerinden ibaret olduğu düşünülür. Oysa bu yüzeyler içeriden tasarlanır ve iç’in dışsal bildirileridirler. Bu yüzey nitelikleri kütlenin bir sürekliliği olarak ele alınmalıdır.

Katılık

Katılık algısal bir nitelik olarak ele alınmalıdır.

Yüzeyler

Yüzey, hem kütlesel hem de uzaysal heykel için önemli bir niteliktir. (…) Levhalardan oluşmuş uzamsal heykel neredeyse sadece yüzeylerdir; katı (boşlukta yer kaplayan) heykeller için ise yüzey, sınırlardır.

Çeşitleri

I. Düzenli Yüzeyler

Geliştirilebilir niteliktedirler. Düz çizgi üzerinden doğarlar.

a) düz yüzeyler

b) tek eğimli yüzeyler

c) yamulmuş yüzeyler (geliştirilemez)

II. Çift Eğimli Yüzeyler (geliştirilemez)

Düzenli yüzeylere göre, çift eğimli yüzeylerden oluşmuş heykeller yapmak daha zordur.

Düz, tek eğimli ya da yamulmuş heykeller yalnızca günümüzde üretilmektedir.

40

Katı maddelerin tek ve iki eğimli yüzeyleri, aynı zamanda iç ve dış bükey olmaktadırlar. Bu iki karakterin etkileşimi, heykelsi formları en etkileyici ve önemli düzenlemeler içinde ele alınmasına neden olmaktadır. En başta (bu etkileşim) bize eğimli yüzeyleri 5 temel tipte ele alma fırsatı vermektedir:

I. İki kavisli yüzeyler (tamamen dışbükey olanlar)

II. Tek kavisli dışbükey kavisler

III. Çift kavisli yüzeyler (tamamen içbükey olanlar)

IV. Tek kavisli içbükey yüzeyler

V. Hem iç hem dışbükey yüzeyler.

Dışbükey Yüzeyler

-tek hacimli-

En yaygın yüzey tipi, heykelde, çift kavisli tamamen dışbükey yüzeylerden oluşur. Bu yüzeyler doluluk ve tamamlanmışlık izlenimi doğurur. İç dinamiklerin gerilimini taşıyan bir deri görünümündedirler.

43

Düzlem kavramı genellikle küp ya da piramit gibi dümdüz yüzeyler için kullanılır. Heykeltıraşlar ise bu kavramı tam düz olmayan düzlemler için de kullanırlar. Örneğin “eğimli” yüzeyler, derler.

48

Kadın figürlerinde yumuşak geçişler, hafif şişkinlikler, yuvarlaklıklar ile erkek figürlerindeki sert yapı, en çarpıcı kontrastlıklardır.

Tek eğimli yüzeyler, çift eğimli yüzeyler kadar hacmi ortaya koyamaz. Tek eğimli yüzeyler bir hacmi kuşatamaz, daha çok bir sertlik, bir mekanik basitlik izlenimi verirler ve ince ayrıntıdan yoksundurlar.

Tel eğimli yüzeyler (silindir, koni gibi) daha çok makine üretimi biçimlerde bulunur ve heykelde daha çok tabakadan (saç) üretilmiş olanlarda kullanılır (Mekanik bir karakter amaçlandığında). Kütlesel bir heykel üretiminde ikincil planda kalırlar ve bağlantıların da diğer yüzey tipleri rol oynar.

İçbükey Yüzeyler

İçbükey yüzeyler, ister tek kavisli ister çift kavisli olsunlar, dışsal güçlerin işletilmesinde ortaya çıkarlar.

Bu yüzeyler daha çok yoksunluk, aşınmışlık, üzerine basılmışlık, eziklik etkileri önerirler.

İçbükey yüzeyler kütleye, boşluk karşısında ileri gitmesini sağlarlar. Genellikle tamamlanmamış, kütlenin hacmini kuşatacak devamlılığı sağlayamamış yüzeylerdir.

İçbükey yüzeylerin en önemli fonksiyonları heykelde gölge sağlamaktır.

51

Afrika heykellerinde çokça karşılaştığımız içbükey yüzeyler, heykelin ifadeci niteliklerini abartmak ve ruhsal oluşumlar için uygun bir buluştur. Fakat gerçek insan figürlerinde içbükeylik, deforme içindir ve yalnızca yaşlılığı ve zayıflığı ifade etmek için kullanılır. Sağlıklı insan vücudu neredeyse tamamen çift kavisli dışbükey yüzeylerden oluşur.

52

Dışbükey formlar (Greklerde ve Hint heykellerinde) organik canlılığı ve zenginliği ifade edebilmek için kullanılır.

İçbükey - Dışbükey Yüzeyler

İçbükey ve dışbükey yüzeyler kendi başlarına kütleselliği veremezler. Onlar yalnızca iç dinamikleri ortaya koymanın pozitif ve negatif yanları olarak görülmelidir.

54

Düz taraflı hacimler bir sertliğe sahiptirler, tek biçimli her yöne düzlüğe… Ne zaman ki güce ya da kütleselliğe ihtiyaç duyarlar, işte o zaman heykeltıraşlar yaklaşık olarak blok etkisi veren biçimlere eğilim gösterirler. Blok, belki son derece güçlü bir yapı olabilir, ancak her zaman ince ayrıntılardan yoksundurlar ve onları kavramak güç değildir. Bazı Meksika ve Mısır taş heykelleri (bu açıdan) dünyanın en güçlü yapılarıdırlar ve bunu blok etkili yüzeylerine borçludurlar.

56

Parçalar (Bölümler) - Kesitler

Üç boyutlu biçimleri algılamanın ve tanımlamanın en kullanışlı yolu, biçimleri parçalar olarak ele almaktır. Özellikle mühendislikte, mimarlıkta, anatomide, botanikte, marangozlukta ve tabii ki heykeltıraşlıkta, ne zaman ki katı maddelerin biçimlerini anlatmak gerekse, bölümleme yöntemine başvururlar.

Kesit, heykelin parçalarını bağlamada bize yardımcı olur. Heykelin bir yüzeyinden diğer bir yüzeyini ayırmada, ilişki kurmada, vb. Bir hacmin her yönüyle aynı anda farkına varmamızı sağlarlar.

Heykeltıraşlar, kesitlerin birbiriyle olan uyumluluğu, kesit almanın onlara verdiği bu olanak sayesinde bileşenlerin bir bütünü meydana getirdiği gerçeğini göz önünde bulundurarak bir şaşkınlık, bir kararsızlık yaşamadan yapıyı görme şansına sahip olurlar. Burada biçimleri benzer yapılara indirgeyerek bu başarıyı elde ederler. Hacmin ana kesiti üç yöne sahiptir.

57

Günümüz mühendisliğinde, gemi ya da uçak yapımında, bu yapıları kesitler halinde analiz etmek doğal, mantıklı, ekonomik ve doğru bir yöntem olarak algılanabilir. Bununla birlikte heykelsi hacimler her ne kadar mühendislik yapıları gibi sıkı yapılar olmasalar da, kesitlere ayrılarak analiz edildiklerinde, gene de yapısal doğruluklar konusunda bir fikir verebilirler. Bu şekilde heykelin anlaşılır içsel yapısı ortaya konabilir: düzlemlerin organizasyonu, ana çizgiler, eğrilik değişimleri, oranlar, vb. Soyut heykellerde kesit analizi çok daha kullanışlıdır.

Geçişler 59

Heykelsi kompozisyonda hacim bileşenlerini her biri genellikle birbirine bir yolla bağlıdır.

Sert geçişler (Okyanusya ve Afrika heykelleri)

Yumuşak geçişler

Özellikle kabile sanatlarında, Afrika tahta yontularında karşılaştığımız içbükey ve dışbükey sert geçişler, heykele dramatik ve canlı bir anlatım kazandırmaktadır. 20. yüzyılda Arp ve Moore ise tam tersi yumuşak geçişlerle heykeller yapmışlardır.

Küçük Biçimler 68

Arp ya da Brancusi örneklerinde olduğu gibi yalın bırakılmış yüzeylerden oluşan heykellere yalnızca bizim zamanımızda rastlarız. Geçmişin heykelleri dekoratif detaylarla küçük biçimlerle kaplıydı. Bazen bu detaylar hacmi aşırı derecede boğuyordu ki bu hastalık içinde heykel kurban ediliyordu. Hint heykel stilinde figürler, küçük dekoratif biçimlerin yarattığı ortamın içinde yutulmuş, yok olmuştur. Geç Gotik atlarları da aynı kaderi paylaşmıştır. Henry Moore şuna dikkat çekmiştir: Gotik’ten bu yana Avrupa heykeli fazla büyümüş yosunlarla, yabani otlarla kaplanmıştı, tamamen saklı biçimlerin fazlalığıyla yaratılmış her çeşit yüzey… Ve Moore, şunu ekliyor: Bu yabani otlarla kaplı biçimleri Brancusi’nin özel misyonu sayesinde defettik ve o bize biçim bilincini yeniden taşıdı.

Birçok küçük form (ayrıntı) yalnızca yüzeye, asıl formun üzerine dokusal ya da çizgisel eklentidir.

68

Klasik heykelde, Grek heykelinde özellikle erkek torslarda beden, göğüs ve üreme noktaları ile temel formları oluşturur ve bu noktaların (bölgelerin) dışında kalan küçük elemanlar birbirleriyle gayet uyumludur.

Katılık ve Boşluk Arasındaki Etkileşim (70)

20. yy heykelindeki gelişme, ‘iç’in kübistler tarafından (Picasso, Lipchitz, Laurens ve Archipenko) heykele özgü bir hacim olarak kullanımının başlatılması oldu. Onların yaptıkları şeylere alışkın olarak büyüyen bizler, bazen bunların ne kadar cesur adımlar olduklarını unuttuk. İçbükey, dışbükey yüzeylerin, katı ve boşluğun karşılıklı etkileşimlerini heykelin yararına sürdürüldüğünü… Onlar insan figürünü yalnızca komposizyonlar geliştirmek için yalnızca başlangıç noktası olarak kullandılar ki formların her biri bir buluştu. Diğer gelişmeler arasında onlar, figüre içbükeylikler yüklediler ki burada figür bir varlık olarak, katı bir maddenin yayılımı olarak hiç varolmadı. Archipenko, figürde hacimselliği ortadan kaldıranlardan ilki oldu. Kübist heykel biçimlerinin çoğundaki gibi bu boşluklar inorganik nitelikteydi. Mekanik, tek kavisli yüzeylerin ağır bastığı nitelikler…

74

Yalın hacimli yapılarda iç boşlukların olanaklarını diğer sanatçılardan çok daha ileriye taşımış olan sanatçı Barbara Hepworth’dur. O, dikkatli bir biçimde düşünülmüş dış biçimlemeler kadar, delikler ve oyuklar yaratarak heykellerinin içyapılarını da işlevsel kılmıştır.

77

Temel hacimlerin içinde oyma ve boşluklar açma, heykelin katı maddeselliğinin içine nüfuz etmenin, onu açmanın tek yoludur. Geçmişin heykellerinde bu yol, birçoğu figürlerden ve hayvanlardan oluşmuş yekpare parçalar oldukları için, fazla kullanılan bir yöntem değildi. Figüratif heykellerin çoğunda boşluk, farklı çeşitlerde karşımıza çıkar; Boşluklar bir hacimsel bir özellik sergilediklerinde, iç’te gerçekleşen biçimde değil, katı parçaların arasında varolurlar.

Mısır’da ve benzer özellikler gösteren diğer heykel geleneklerinde karşılaştığımız figürün katı bir kütlenin içine sıkıştırılması, gerçek insan vücudunun duruşlarına çok az sahiptir. İnsanlar genellikle kollarını vücutlarına sıkıca yapıştırarak ya da dizlerini birbirine kenetleyerek, ayakta ya da oturur vaziyette durmazlar. Bu tür duruşlarda ifade olanakları neredeyse tamamen sınırlandırılmıştır. Birçok heykeltıraş kompozisyonlarında katı biçimler ve boşluk arasında daha doğal ve organik ilişkiler araştırmışlardır ve boşluğu figürün içinde daha doğal bir biçimde kullanma eğilimindedirler. Kollar vücuttan ayrı dururlar, bacaklar arasında bir boşluk vardır, oturmuş figür bacakları arasında bir boşluğa sahiptir. Uzanmış figür, dayandığı yer ile vücudu arasında bir boşluk yaratır. Geçmişte yapılmış heykellerin büyük çoğunluğunda bu boşluklar heykeltıraşlar tarafından dikkate alınmamıştır ve onlar kesinlikle boşlukları bir biçim olarak düşünmekten çok uzaktırlar; üç boyutlu cisimlere duydukları ilgi daha fazlaydı.

Heykelde boşluğun hesaba katılması gerektiği, Barok ve Maniyerizm gibi oldukça kompleks kompozisyonlarda bile (örneğin Laocoon gibi) bir biçim olarak boşluk ikincil olarak düşünülmüştür.

78

İnsan ve hayvan figürlerinde, masklarda yüksek derecede soyutlama gerektiren Afrika ve Okyanusya ağaç yontuculuğunda ve bazı Meksika taş yontuculuğunda heykeltıraşlar boşlukları en az kütleler kadar dikkatli bir biçimde tasarladılar. Bu bakımdan birkaç ilkel heykel örneği, kütle ve boşluğun birlikte kullanımıyla oluşan yeni anlayış içinde birçok modern heykel örneğine benzer.

Üç boyutluluk kadar, boşlukları da değerlendiren betimleyici bir heykel yaratabilmek için insan ve hayvan figürlerindeki ya da herhangi bir betimlemedeki natüralistik biçim anlayışında, daha farklı özgürlüklere ihtiyaç vardır. İlkel heykel sanatında bu özgürlük tartışmasız bir biçimde hoşlanılan bir şeydi. Fakat modern sofistike heykel, uzun bir tarihe sahip, oranlarda ve biçimlemede anatomik doğruluğun ciddi bir heykelin en önemli özelliği oluşuna dayanan anlayışın da üstesinden gelmek zorundaydı. Çok sayıda örneklere sahip ilkel heykel, yüzyılın başında erken dönem sanatçıların, natürlalizmin sınırlayıcılıklarını kırmalarında büyük bir cesaret verdi.

79

Bu sınırlandırılmış özgürlüğü iyi anlatabilecek bir karşılaştırma yapacak olursak, Tamuin’den Meksika taş figürü ile, Donatello’nun David’ini ele alabiliriz. Tamuin’de kol ve vücut arasındaki boşluk, bir biçim olarak değerlendirilmiştir. David’deyse aynı yaklaşım görülmez. Anatomik doğruluğun gerekirlikleri, ki Meksikalı heykeltıraşı bu hiç ilgilendirmiyor, Donatello’nun bu boşluğu görmesini engelliyor. Onun için bu boşluk sadece katı parçalar arasında kalan bir yarıktır.

Archipenko, Arp, Lipchitz, Hepworth ve Moore gibi büyük modern heykeltıraşların çalışmalarında boşluk ve üç boyutlu madde dengeli bir anlayışla ele alınmıştır ve bu iki elemanın ayrı bir biçimde algılanmasına olanak yoktur. İç boşluk mefhumu, burada üç boyutlu katılığın içine yedirilmiştir ve heykeli çevreleyen dış boşluklar artık kullanılmaz; boşluğun kompozisyonun tamamına işlemesi, boşluk ve katılığın yakın birliği bunu gereksiz kılmaktadır. Geçmişte örneğin yeni İrlanda Malanggan yontuları gibi heykeller vardır; boşluğu kendi tasarımlarının bir elemanı olarak pozitif anlamda kullandıklarını gösteren bir örnek… Fakat 20. yy’dan önce kütle ve boşluğun birliğini bu kadar bilinçli ve doğrudan kullanan heykel anlayışı hiç olmamıştır.

80

Henry Moore’un çalışmalarında deliğin özel bir biçimde kullanıldığını herkes bilir. Moore’un katılık ve boşluk arasındaki olası ilişkiler üzerine araştırmalarının diğer heykeltıraşlardan daha yoğun olduğu da bir gerçektir. Uzamsal heykelin gelişiminde (spatial sculpture) Moore’dan çok daha ileri yol kat etmiş 20. yy heykeltıraşları vardır, fakat onlar heykelin temel olarak katı bir biçim olduğu fikrini terk etmişlerdir. Moore heykelin bu geleneksel düşüncesini hiçbir zaman terk etmedi ve onun çalışmalarındaki uzamsal nitelikler, bizim heykeli katı biçimlerin kompozisyonu olarak saymayı kestiğimiz noktada dahi, kütleselliğin azaltılması yoluna hiçbir zaman girmedi.

Uzamsal Heykel

81-82

Heykel türünde son 50 yıl (1919-1969) içerisinde uzamsal değerler, üç boyutlu, hacimli (solid) biçimler karşısında üstünlük kazandı ve heykeltıraşların yönelimlerinde önemli bir odak noktası haline geldi. Bizler uzamsal heykeldeki bu gelişmeleri, yüzyılın ortasında yeni bir çeşit uzamsal sanat fikrine olan inançlarıyla özellikle Naum Gabo ve Antoine Pevsner kardeşler gibi Konstrüktivist sanatçılara borçluyuz. Bu fikir ilk olarak Rus devriminin erken döneminin entelektüel ve sanatsal iyimserliği içerisinde tasarlandı ve 1920’de gerçekçi manifesto ile duyuruldu.

Şunu fark etmeliyiz ki, aslında bütün heykeltıraşlar uzamsal değerlere sahiptiler ve çalışmalarında değişik yaklaşımlarla bunun önemine değinmişlerdi. Gabo ve Pevsner, tamamen uzamsal fikirlerle ortaya çıktılar. Bu heykel türünde en çok öne çıkan özellik, başlıca biçim olarak çizgisel ve yaprak biçimlerinin tercih edilmesidir. Olağan olarak kullanılan katı biçimler yerine, tel, ip, çubuk, metal levha, perspex, ahşap ve bunun gibi materyaller… Bu kullanımın etkili sonuçları vardır. İlk olarak bu tek ve iki boyutlu materyaller kütlesel bir biçime sahip değildir, içi olan yapılar değildirler ve bu haliyle sanatçılara çalışmalarındaki uzamsal değerlere daha yoğun bir şekilde konsantre olmaları konusunda olanak sağlamaktadır. İkinci olarak, onlar açısından boşluk, iş edinecekleri bir şey değildir. Üç boyut, en az yöneldikleri şeydir. Onlar boşluğun içine yönelirler, onu bölerler, çaprazlama işlerler, katlarlar, sararlar, çerçevelerler. Fakat içini doldurmazlar. Bu yaprak ve tel bileşenler, hacimli şeylerden çok daha fazla boşlukla yakın ilişki içindedir.

84

Bu materyaller, saydam ve yarı saydam olduklarında, heykel neredeyse tamamen cisimden arındırılmış hale gelmektedir. Gabo, kendi konstrüktivist heykellerinde cam ve pleksiglas gibi saydam malzemelerin müthiş olanaklarını kullanarak, bunları geliştirmiştir. Bu şekilde heykelin içinin görülebilir kılınması ve görsel duvarlar kullanılmaksızın boşluğun tanımlanabilmesi, olanaklı hale gelmiştir. Heykeller iç ve dışa ihtiyaç duymadan, tamamen uzamın görülebilir hale geldiği açık bir yapıya dönüşmüştür.

Pevsner, oldukça etkileyici bir tekniği mükemmelleştirerek yeni bir yüzey yarattı. En çok kullandığı yöntem, metal teller ve eğimli çubukları uzamdaki eğrilerle ilişkilendirerek kurmaktı. Bunlar yan yana kaynakla birleştirilerek toplamda bir yüzey oluşturuyorlardı. Bu tekniği yaygın bir biçimde yüzeyde çok güzel ritmik hareketler içeren karmaşık uzamsal örnekler kurmak için kullandı. Bu yapıda yöntemli yüzeylerin üstünlüğü ona bir sıkılık ve sertlik vermektedir. Yüzeyi meydana getiren bu sıkı çizgisel elemanlar, gerçekten de görülebilir bir yapıyı tamamen açığa çıkarmaktadır.

86

Pevsner’in çalışmalarında bizler hacimli biçimlerin bir anlatımıyla karşı karşıya değiliz belki, fakat bu çalışmalar uzamın içinde ritmik hareketlere sahip dinamik yüzeylerin sanatsal ifadeleridir. Onlar Gotik mimaride ve Candela ve Nevri örneklerinde gördüğümüz modern mühendislik yapılarında karşılaştığımız mühendislik marifetlerine daha yakındırlar (ve uzayda yayılan, bükülen, eğrilen yaprak türü yapılar). Onlar doğrudan doğal objeleri betimlemezler, fakat yapraklarda, deniz kabuklarında, kuşların kanadında, kemiklerde -özellikle balık kemiklerinde ve açık tohum kapsüllerinde- karşılaştığımız ifadesel niteliklerle ortaklıklar taşırlar.

Çoğu uzamsal heykelde dokunma duyumunun cazibesi ve heykelin geleneksel üç boyutlu hacmi feda edildiğinden, bazı insanlar onların gerçekten heykelsi bir nitelik taşımadıklarını düşünürler. Bu tür düşünceler elbette savunulabilir, fakat heykel kavramının neyi içermesi gerektiği konusunda gereksiz sınırlamalar ortaya atarlar. Bizler, eğer bu çalışmalarda heykelin olanakları telafi edici niteliklerde geliştirilemiyorsa, elbette ağırlık ve üç boyutlu hacimselliğin kaybını reddetmekte haklıyızdır. Fakat işin doğrusu, gerek Pevsner ve Gabo’nun heykeli, gerekse diğer uzam heykeltıraşları, bizleri kütlesiz bir heykelin mümkün olamayacağı yolundaki düşünceleri tekrar gözden geçirmeye davet etmektedirler. Kütleli, kütlesiz heykel rekabetine hiç gerek yok. Gabo, uzamda yontu ve yapı kurum adlı makalesinde şöyle yazıyor:

Hacim hala heykelin temel bir niteliği olarak varlığını koruyor ve bizler onu heykelde kullandığımız yaygınlıkta üç boyutlu hacimselliğin bir ifadesi olarak temalarımızda da kullanıyoruz.

Bizler heykel çalışmasını asla materyalsizleştirmeyi kastetmiyoruz. Var olmayan bir biçime sokarak, bizler gerçekçiyiz. Dünyasal konularla kuşatılmış dünyayı algıladığımız temel gruplara ait psikolojik duyguları boşlamıyoruz. Tam tersine, kütle algısının üzerine uzamı ekleyerek, onu vurgulayarak ve biçimlendirerek, kütlenin anlamını zenginleştiriyoruz. Kütlenin, heykelin üç boyutluluğunu sürdürmesi ve uzamın onu genişletmesi yoluyla aralarında sağlanan mukavele ile heykeli çok daha temel bir yapıya taşıyoruz.

Uzamsal heykeldeki gelişmeler, modern mimarideki gelişmelere ayak uyduruyordu. Gerçekte birçok uzamsal heykel, mimari modellere çok benziyordu.

87

Tek bir duyudan daha fazlasına hitap eden uzam çağıdır bu. Büyük tabakalarda sertleştirilmiş cam, çelik, kuvvetlendirilmiş beton, plastik gibi yeni materyaller ve yeni yaşama alışkanlıkları, çevremizin uzamsal organizasyonunda yeni yollar açmıştır. Büyük modern mimarlar F. Lloyd Wright, Le Corbusier, Gropius, Mies van der Rohe, yapı mimarisinin kullanımında yeni yollar keşfettiler. Yapıların içi ve dışı arasındaki sert ayrım belirsizleşti; bahçe ve peyzaj binaya nüfuz etti ve bina çevresine taştı. Duvarların bölme işlevi, çelik çerçeveler ve cam perde duvarlar ile azaltıldı. Şimdi binayı dışarıdan içeriye doğru, dosdoğru görebiliriz. Onlar geçirmezliklerini kaybettiler ve uzamları aralıksız hale geldi.

88

Artık kütlesellikleri ve ağırlıklarıyla toprağa kök salmıyorlar, fakat zeminin üzerinde hafiflikleri ve batmazlıklarıyla yüzüyorlar. Buna ek olarak önemli mühendis ve mimarların iş ortaklığıyla beton yapılardaki yeni gelişmeler, tonoz yaratımını mümkün kıldı. Bu gelişmeler, Ortaçağ mimarlarının bile şaşkınlık içinde soluğunu kesebilecek nitelikteydi. Bütün bunlar teknolojik devrimin bir parçasıydı ki, mühendisleri, bilim adamlarını, tasarımcıları ve sanatçıları etkileyen bu devrim, çağımızın uzam bilincinde muazzam değişiklikler meydana getiriyor. Heykelin uzamsal yönü üzerine modern vurgu, hem bu devrimi yaratan, hem de katkıda bulunan yönüdür. Çoğu uzamsal heykelin zamanımızda tipik hale gelen karakteristik bir başka özelliği, görülebilir yapı üzerindeki vurgusudur. Bu çağ, yapı bilinci çağıdır; yaptığımız şeylerin kemiklerini göstermekten, onu çıplak ve sade bırakmaktan hoşlanıyoruz. (Çev. Melih Apa) 

(Not: Kitabın tamamı birebir değil, seçme bir biçimde çevrilmiştir)

.

.

.

.

Frances Ha

.

.

.

.

.

.

 00:01:11,113
"Bir edebiyat çalışmasını övmek için ona samimi demek... ...şimdilerde bu çalışmaların estetik veya entelektüel açıdan takdir edilmediğini... ...bir başka deyişle söylemek demektir."

01:20:06,051

"Hata gibi görünen işleri yapmak hoşuma gidiyor."

.

.

.

.

Resmi Görüş 2

.

.

.

.

Resmi Görüş  2

Yay. Haz. : Vasıf Kortun,  1999 İst.

Sanat, Ölüm, Postmodernite ve Aralarındaki İlişkiye Dair - Zygmunt BAUMAN

113

(Przybyla) Çürüdüğünüz sürece canlısınızdır; sonsuzluk için korunmaya alındığınızda yalnızca ölüsünüz.

Alman şair Lessing, modern düşüncenin çıkış kaynağı olan aydınlanmanın, üç inancın reddi üzerine kurulu olduğunu belirtir. Bunlar; vahyin, ilahi takdirin ve ilahi yargılanmanın reddidir. İnsanın ölümlü olduğu gerçeği ve dünya üzerindeki hassas varlığı, bu üç inancın ardında güvenlikli bir şekilde maskelenmişti. Fransız düşünür Cornelius Castoriadis’e göre ise modern öncesi düşünceyi kontrol altında tutan din, varlığın merkezindeki kaosu gizleyen bir maskeydi. (114) Bugün ise kaos gizlenemiyor. Onu görünür kılan ise, diğer etkenler bir yana, sanattır. Sanat, kaosa açılan bir pencere, onun biçimsiz akışını biçimlendiren bir kalıptır. Sanat, kaosun varlığını yadsımaz ve onu maskelemeye çalışmaz. Bu noktada da dinden ayrılır. Sanatın büyüsüyle oluşan her biçimin ardında –bu bir biçim, yapay bir şey ya da bir konstrüksiyon olabilir- sanatın gizlenemez doğası açığa çıkar. Bu da sanatın yerleşmiş olan tüm değerleri, insan yaşamının özünü ve tartışma götürmeyen tüm doğruları sorguluyor olmasıdır.

(Bu konumu eğer Castoriadis’in düşünceleriyle bağlarsak; sanatın kendisinin (özünün) zaten autonomist bir yapıda olduğunu kavrarız.)

Modern keşiflerin ve aydınlanmanın pek çok mirasının, insanın kendi haklarını kanıtlama özgürlüğüne hizmet ettiğine inanılır. Oysa Castoriadis’e göre, daha en başından tercih hakkı ve kanıtlama özgürlüğünün kullanımı düzenlenmişti. Bunun nedeni ise bu özgürlüğün ortaya çıkaracağı olasılıkların engellenmesiydi. Doğmakta olan, mutlak ve tartışmasız doğru olana ve kapsamlı keşiflere ulaşmaya yönelik, önüne geçilmez ve ölümcül bir eğilimdi. İnsanın bu dünyada gelip geçici olduğunu anlamasıyla, deney ve yaratmanın yollarını aramaya koyulması aynı döneme rastlar. Bu arayış da yine insanın gelip geçici varlığını gizleyen bir maskedir.

Bir zamanlar metafizik bir mesele olan insan varlığının bütünlüğü üzerine yükselmek, insan varlığının incinebilirliği artık teknik bir sorun olarak ele alınmaktadır: Pek çok sorundan biri...

115

İnsanı kendi ölümlülüğünü, yani doğasını, unutma tehlikesinden koruma görevi, büyük ölçüde sanata düşmüştür. Sanat için, ölüm teknik bir problem değildir ve tek problem de ölüm değildir. İnsan ölümlülüğü, sanatın varoluş nedeni, hedefi ve konusudur. Sanat, sadece insana özgü olan bir bilginin varlığı üzerine kurulmuştur ve bu bilgi üzerinde var olmaya devam edecektir. Bu da ölümün verili olduğu, oysa ölümsüzlüğün erişilmesi gerektiğidir. Ölümsüzlüğe bir kere ulaşıldı mı, sona ermemesi için koruma altına alınmalıdır. Sanatın öyküsünde öne sürüldüğü gibi, sanat dünyaya ölümlülüğün bilinci ile gelmiştir ve ölümün unutulduğu dakikada da, sanat ya ölecek ya da artık ilgi uyandırmayacaktır.

116

Hannah Arendt, kendi sanat anlayışında sanatçının kişisel ihtirasının önemini yadsır. Sanatın gizemi, sanatçının ölümsüzlük arzusundan doğmamıştır. Sanat eserinin ölümsüzlüğü kendisini yalnızca geçmişi hatırlatarak gösterir. Yaratanın amaçlarını değil, yapıtların kalitesini gösterir. Yani önemli olan, yapıtın, izleyicide estetik duygular ya da entelektüel beğeni uyandırma yetisidir. Bu izleyiciler arasında yazarın onay ve alkış beklemedikleri de bulunur. Hannah Arendt, ölümsüz olanın kalıcı olan olmadığını inatla vurgular. Ona göre bir sanat eseri artık sıradan olana cevap veremediğinde ve hiçbir pratik fonksiyonu kalmadığında kalıcı olabilir; Eğer sanat eseri insanın devamı için bir araç ya da  bir kaynak değilse, bu görevi yerine getirmekte sonuna kadar “kullanılmış” hale gelmez.

Sanatın bir vasfı olan ölümsüzlüğün, olabildiğince çok yaşama güdümlü hayata sunabileceği hiç bir şey yoktur. Bir sanat eseri yararlı ve işlevsel olamaz. İşlevsellik, nesnelerin olgusal dünyadaki tüketim süreci içinde çözüleceklerine ve yok olacaklarına işaret eder. Sanat eseri dünyaya, insanlar için değil dünya için gelir der Arendt. Ve yalnızca Arendt değil Hans-George Gadamer, “Güzel Olanın Güncelliği”nde, sanat eseri varlığın artması anlamına gelir der. Ortega y Gasset ise, “Le deshumanizacion del arte y ortos ensayos”ta, şairin dünyaya hayal kıtaları ekleyerek, dünyayı genişlettiğini öne sürer. Burada, İngilizcedeki “author”, yani yazar sözcüğünün artıran kişi anlamına gelen auctor’dan türediğini belirtmekte fayda vardır. Eski Romalılar bu ünvanı, savaşarak yeni topraklar kazanan ve ülke sınırlarını genişleten generaller için kullanmışlardır.

Sanat eserleri yararlı ya da işlevsel değildirler. İnsanın devamlılığı için herhangi özel bir amaca hizmet etmezler. Tam tersine, onların ölümsüzlüğü, yaşam denilen metabolizmadan uzak duruşlarına bağlıdır. (117) Sanat, ölümlülerin o boğucu yurtseverliğinden kaçabildiği sürece insan ölümlülüğünü aşar. Arendt’e göre sanat eseri yalnızca bir görüntüdür, saf bir görünüştür ve görüntüler yararlılıkları ile değil güzellikleri ile değerlendirilirler. ... Arzumuzu, hayranlık duyduğumuz objeye ne kadar yönlendirirsek, kendimize ne kadar mal edip, içselleştirip, assimile etmeye çalışsak dahi, aslında onun “arı bir görüntü” olarak kalmasını istiyoruzdur.

Bunun nedeni, sanat yapıtları yukarıda ve gündelik yaşamın, hayatta kalmaya yönelik hay huyundan, güvenlikli bir mesafede bulunmalarıdır. Tüm sanat yapıtları, ne denli ulvi ve ulaşılamaz olursa olsun, herhangi bir insani kısa yaşam süresinin ötesindedir. Bir anlamda, bu simyasal mucizeye inatla kanıt oluşturmak istercesine, gelip geçici olan ile ebedi olan arasındaki muazzam uçurumu gözler önüne sererler. Sanat, ölümsüzlüğü solur, ve bu solukla birlikte, ölüm de uygun olduğu biçimde yeniden üretilir: pek tabii insanlığın sınırı değil yaşamın sonu olarak...

118

Gelenek etkisini yitirmeye başladıkça, hikayeler de yavaş yavaş anlaşılırlıklarını yitirmeye başladılar. Dahası, tarihsel zaman, zamansız sonsuzluğun yerini alınca efsaneler de sonsuzluğu değil, gelir geçerliği konu edinmeye başladılar. Bunlar izleyiciye zamanın sınırlılığını hatırlatıyorlardı.

Şu anda sorun ölümsüz temaların nasıl güzel bir şekilde temsil edilebileceği değil, güzelliğin kendisinin nasıl ölümsüzleştirilebileceği, sanatsal ifadenin ölümsüzlük mertebesine nasıl yükseltilebileceğidir. Daha önceleri ölümsüzlük, sanatçının eserini adadığı bir hammaddeydi. Şimdi ise, insan dünyasındaki her şey gibi hassas ve fani maddeden ölümsüz bir form yaratmak sanatçının elindedir. Ölümsüzlük artık sanat eserinin konusu ile değil eserin kendisi ile ilintilidir. Kutsal öğretilerin reddi sonucunda, temsil edilebilen tüm objeler ölümlüdür ve onların resmedilmesi sadece onların geçiciliğini hatırlatmaya yarar.

119

Tüketim, ölümsüzlüğün tam karşıtıdır. Ölümsüz olanla kurulan bir ilişki, o şeyi azaltmaz. Tam tersine, bir şeyin zamanötesi olabilmesi, zaman içinde kurduğu temasların süresine ve devamlılığına bağlıdır. Bu temasların askıya alınması sanat eserinin öleceğinin habercisidir.

121

Sonsuzluk zamanının anlık doyuma indirgendiği, şöhretin altın standartının yerini, kötü şöhretle kazanılan kağıt paraya bıraktığı dönemdir postmodernite. Sanat eserleri Yaşanan Dünya’nın içeriklerinin tümü ile aynı kaderi paylaşırlar.

122

... , belki de bizlere sanatın geleneksel rolünün çöküşünü ve hatta vefatını haber veriyor.

123

1960’ların sonuna doğru Sol LeWitt, ortak terminolojiye kavramsal sanat deyişini kazandırmıştır. Bu, sanatın zaman ötesi özelliğini, kısa ömürlü hadiseler kasırgasından kurtarmak için atılmış bir adımdır. LeWitt’in ifadesi ile kavramsal sanat, sanatın içinde potansiyel olarak varolan sonsuzluğu, duyularla algılanabilen ve dayanıksız ve geçicilikleriyle sarmalanmış bulunan şeylerden ayırma ve yalıtma mucizesini gerçekleştirecekti. Sanatın kendisinde barındırdığı ölümsüzlük, zamanın akışına karşı bağışık, fizik ve biyolojinin bütün kanunlarından muaftır. Sanatın özü, çok ve farklı olabilen, fakat aynı derecede etkisiz ve fani olan uygulamalarında değildir. Sanatın özü düşüncede vardır. Ölümün kaçınılmazlığı ise, malzemeyle, fikrin, duyusal, maddi biçimdeki gerçekleştirilmesiyle birlikte harmanlanır.

Lawrence Weiner’in, LeWitt’in düşüncelerinden yola çıkarak vardığı sonuç, sanatın, düşüncenin sözlü kaydı ile sınırlı olduğudur. Fiziksel çoğaltmaları ve temsilleri ise, sanatın sonsuz içeriğinin değişik, fakat her zaman anlık olan tecrübeleri için bir rehber veya dürtü görevi gördüğü seyircilerin merhametine bırakılmıştır.

124

Bunu ne takip edecektir? ...

Bu sorulara kesin bir yanıt veremem.

.

.

.

.

Jacques Derrida - Platon’un Eczanesi

.

.

.

.

Platon’un Eczanesi

Jacques Derrida

Toplumbilim Dergisi, Ağustos 1999, Sayı:10, S.63-81. (Çev. Zeynep Direk)

Yazının tanrısı tıbbın tanrısıdır. “Tıbbın tanrısı”: hem bir bilimin hem de gizemli eczânın... O, hem devânın hem de zehirin tanrısıdır. Yazının tanrısı pharmakon’un tanrısıdır. Ve Phaidros’da meydan okur gibi, tedirgin edici bir alçakgönüllülükle krala sunduğu, bir pharmakon olarak yazıdır.

63

Buradaki mesele hem hayır ile şer, iyi ile kötü arasındaki karşıtlık anlamında, hem de terbiye, kamu ahlâkı ve toplumsal görgü kuralları anlamında ahlâktır.

... Bu ahlâki kaygı, hakikat, hafıza ve diyalektikle ilgili sorudan asla ayrılamaz.

“Ancak, yazmanın yakışık alıp almadığını, hangi koşullarda bunun yapılmasının iyi, hangi koşullarda uygunsuz olduğunu tamıtamına bilmek meselesi... İşte geriye  bu soru kalıyor, değil mi?” (274b)

Yazının hakikatini –ki o, göreceğimiz gibi hakikati olmayandır- kendi başımıza, kendimizde keşfedemeyiz. O bir bilimin nesnesi değil, sadece anlatılmış bir hikaye, tekrarlanmış bir masaldır. ... Herşeyden önce fark edilmesi gereken şey, ilerde yazıya yöneltilecek, bilmeden tekrar etmek suçlamasının, burada ifade edilene ve ifade edilenin statüsünün belirlenmesine götüren başlangıcı tanımladığıdır. Bilmeden tekrar edilerek başlar –bir mitle- yazının tanımı: bilmeden tekrar etmek.

64

Sıra yazıya gelince: “Ey Kral, dedi Theuth, işte bir bilgi (to mathema) ki bunun sayesinde Mısırlılar daha bilgili ve kendi geçmişlerini hatırlamaya daha istidatlı olacaklar (sophôterous kai mnemonikôterous): Belleğin de, bilgilendirmenin de devâsı (pharmakon) bulundu. ...”

Ve bu eserin kendisi bir sanat, bir işçilik, bir işlem gücüdür. Bu imal edilmiş şey (artefactum) bir sanattır.

Onun (Kralın) yazmaya ihtiyacı yoktur. O konuşur, söyler, emreder ve sözü kâfidir. Sonradan, şahsi kaleminden bir katip, söylenenin bir kopyasını yazıya dökse ve bunu bir ilave olarak, söylenene eklese de eklemese de yazı ile kaydedilen özünde her zaman ikincildir.

65

Logos bir zôon’dur. Bu hayvan doğar, büyür ve physis’e aittir. Dilbilim, mantık, diyalektik ve zooloji, bunların hepsi aynı taraftadırlar.

Platon, logos’u bir zôon olarak betimlerken, kendisinden önce, yazının kadavraya benzer katılığıyla yaşayan sözün kıvraklığını karşı karşıya getiren bazı söz sanatı ustalarını ve sofistleri izler: Yaşayan söz, kendisini şaşmaz bir biçimde hali hazırdaki durumun gereklerine, mevcut bulunan muhatapların beklentilerine ve taleplerine göre ayarlayabilir,üremesi gereken boşlukları koklayarak bulur, aslında hem ikna etmeyi hem de denetimi ele geçirmeyi başarmışken kendisini boyun eğmiş ve karşısındakine ayak uydurmuş gibi gösterebilir.

66

Logos yaşayan ve canlı bir varlıktır, öyleyse dünyaya getirilmiş bir organizmadır. Bir organizma: farklılaşmış, bir merkezi, uçları, eklemleri, bir başı ve ayakları olan has (prope) bir vücut. Yazılı bir söylev, “uygun” (convenable) olmak için, tıpkı yaşayan bir söylev gibi yaşamın yasalarına başeğmek mecburiyetindedir. Logografik zorunluluk (ananké logographiké) biyolojik ya da daha doğrusu zoolojik zorunluluğa analog olmak mecburiyetindedir. Bu olmazsa, ne kuyruğu ne başı olabilir, değil mi? Logos’un girmiş bulunduğu riskte, yazı yoluyla hem kuyruğunu hem başını kaybetme riskinde söz konusu olan, elbette, yapı (structure) ve kuruluş (constitution)dur: ...

70

İzlerin (traces) ve ilâvelerin saf oyunu gibi işleyen bu yerine geçme, ya da daha arzu edilirse, saf gösterilerinin düzeninde, hiçbir gerçekliğin, mutlak olarak dışsal hiçbir göndermenin (référence), hiçbir aşkın gösterilenin kenar çekmeye, sınırlamaya, denetlemeye erişemeyeceği bu yerine geçme, ki onun “deli” olduğuna hükmedilebilir, çünkü o, sonsuza dek, yerine geçenlerin ve yerine geçenlerin yerine geçenlerin dilsel değiş tokuşunun ortamında bulunur, zincirinden boşanmış bu zincirleniş hiç de az şiddetli değildir.

Osiris’in (güneş-kral) yönetimi boyunca, aynı zamanda kardeşi olan Thot “insanları yazına ve güzel sanatlara başlattı”, “onların düşüncelerini sabitleştirmelerine imkân veren hiyeroglif yazını yarattı.

Thot, kralın, babanın, güneşin, ve sözün yerini doldurabilen, yerine oynayabilen ve onlardan, bir temsil, bir maske, bir tekrar olmak dışında ayırt edilemez olduğundan, doğal olarak, yerine geçtiklerinin yerini tamamıyla alabilir ve tüm özelliklerini özümseyebilirid. Eklendiği şeye onun asli özelliğiymiş gibi eklenir ve onu ondan hemen hemen hiçbir şey ayırt edemez.

Fakat, yer doldurmaya ve gaspa uygunluktan önce, demek mümkünse, Thot asli olarak yazı tanrısı, Ra’nın ve dokuz tanrının kalemi, tapınak yazmanı (hiérogrammate) ve alt-bellek kayıtçısı (hypomnétographe)dır. Göreceğimiz gibi, tam da belirtip ortaya çıkarttığı için, yazı pharmakon’u mnémé’ye (yaşayan ve bilen belleğe) değil fakat hypomnesis’e (tekrar-bellemeye, hatırlamaya, emanet etmeye) iyi geldiği gibi, ...

71

Ve ölüler hakkındaki son hüküm: cehennemde Thot, Osiris’in karşısında, ölülerin kalplerinin-ruhlarının ağırlığını ölçer.

Zira yazının tanrısı, söylemeye gerek bile yok, ölümün tanrısıdır. Unutmayalım ki Phaidros’ta pharmakon’un keşfi, soluğu kesilmiş işareti yaşayan sözün yerine geçirmekle, logos’un (yaşayan ve yaşamın kaynağı olan) babasından vazgeçilebilirmiş gibi davranmakla, şahsı adına, cansız bir heykelden ya da bir resimden daha fazla cevap vermemekle de vs. itham edilecektir. ... Cenaze protokolünün başında bulunur ve özellikle de ölünün tuvaletinden sorumludur.

Ra’nın gece temsilcisi, yıldızların arasındaki boğa olan Thot, batıya dönmüştür. Ayın tanrısıdır, onunla özdeşleşse de, onu korusa da.

Bu özelliklerin sistemi kaynaksal bir mantığı oyuna katar: Thot figürü, ötekisine (baba, güneş, yaşam, söz, doğunun kaynağı, vs.) karşıttır, ama aynı zamanda, ötekisine ilâve olur ve onun yerini doldurur. Thot figürü, tekrar ederek ya da yer alarak, kendisine eklenir ve karşıt olur. Bu arada biçim kazanır, biçimini hem direndiği hem de yerine geçtiği şeyden alır. O halde, kendi kendisine karşıt hale gelir, zıttına geçer ve bu mesaj taşıyan tanrı, tam da karşıtlar arasındaki mutlak geçişin tanrısıdır. Eğer bir özdeşliği olsaydı –ama tamıtamına da özdeş-olmamanın tanrısıdır- ...

Öyleyse baban-nın ötekisidir, baba, ve yerine geçmenin altüst edici hareketi. Böylece, yazının tanrısı aynı zamanda hem babası hem oğlu hem de kendisidir.

...bu ne kraldır ne de vale; daha çok bir tür joker, işe yarar bir gösteren (signifiant), nötr bir kart, oyuna oyun katan.

Onun uygunluğu uygunsuzluğudur, gitgel belirsizlik başkasının yerine geçmeye ve oyuna izin verir.

72

Thot hiçbir zaman mevcut değildir. Hiçbir yerde bizzat ortaya çıkmaz. Hiçbir orada-olan onun kendi malı olarak ona ait değildir.

“İşte, Ey Kral, dedi Theuth, bir bilgi (mathema) ki bunun sayesinde Mısırlılar daha bilgili (sophôterous) ve kendilerini hatırlamaya (mnemonikôterous) daha istidatlı olacaklar: bellek de (mnéemé), bilgilendirme de (sophia) devâlarını (pharmakon) buldular.”

Bu ilaç (medicine) faydalıdır; üretir ve onarır, biriktirir ve devâ olur, bilgiyi arttırır ve unutkanlığı azaltır.

73

“Eczâ”dan ve hatta “ilaç”tan farklı olarak devâ bilimin, tekniğin, terapik nedenselliğin saydam akılcılığını dile getirir ve böylelikle, sonuçlarına hakim olunamayan bir gücün, onu efendi ve kul ilişkisi içinde idare etmek isteyen için herzaman şaşırtıcı bir dynamis’in sihirli erdemine yönelik çağrıyı metinden dışlar.

Bir yandan, Platon yazıyı gizemli (occulte) bir güç ve bu yüzden de şüphe edilecek bir şey olarak sunmak eğilimindedir. Tıpkı, biraz daha ilerde yazıyı kıyaslayacağı resim, göz yanılsamaları, ve genel olarak mimesisin teknikleri gibi. Kehanete, sihirbazlara, büyücülere, afsunculara (ensorceleurs) karşı güvensizliği de iyi bilinir.

Öte yandan, kralın repliği pharmakon’un etkililiğinin tersine çevrilebileceğini varsayıyor: pharmakon hastalığa devâ olmak yerine onu daha da kötüleştirebilir.

Metinsellik farklardan ve farkların farklarından inşa edilmiş olduğundan, doğası yüzünden mutlak bir şekilde heterojendir ve onu yürürlükten kaldırmaya eğilimli güçlerle durmaksızın uyuşur.

74

Sonra, daha da derin bir biçimde, farmasötik devâ özünde zararlıdır çünkü yapaydır. Burada Platon yunan geleneğini ve daha da kesinlikli olarak Cos tabiblerini izler. Pharmakon doğal yaşama ters düşer: yalnızca hastalığın dokunmadığı yaşama değil, hasta yaşama da, ya da daha doğrusu, hastalığın yaşamına da. Çünkü Platon hastalığın, tabiri caizse, doğal yaşamına ve normal gelişimine inanır. Timaeos’da doğal hastalık, hatırlarsak Phaidros’taki logos gibi, kendine özgü normları, biçimleri, ritmleri uyarınca ve özel eklemlenişleriyle gelişmesine müdahale edilmemesi gereken, yaşayan bir organizmayla karşılaştırılmıştır.

Kralın yazıya karşı çıkışı, mantıksal şemasında işte budur: Yazı, belleğe katkıda bulunmak bahanesiyle daha da unutkan kılar; bilgiyi arttırmak yerine azaltır. Belleğin ihtiyacına karşılık vermez, belleği ıskalamayı hedefler, mnémé’yi değil, yalnızca hypomnesis’i pekiştirir.

Platon vücudun hareketleri içinde en iyisinin, bir şeyde içten ve kendiliğinden bir biçimde, “o şeyin kendine özgü etkinliğiyle doğan”, doğal hareket olduğunu ispatlamıştır:

“Tüm hareketler arasında en iyi hareket bir şeyde kendisi tarafından meydana getirilen harekettir, çünkü bu, düşüncenin ve evrenin hareketine en yakın olanıdır, buna karşın, nedeni başkaları olan hareket o kadar iyi değildir, hepsinin içinde en kötüsü de durağan haldeki vücudu kısmen ve ona yabancı bir vasıtayla hareket ettirendir. ...”

75

“Kral cevap verdi: “Ey Theuth, sanatların eşi benzeri bulunmaz efendisi! (O tekhnikôtaté Theuth) bir sanatın kuruluşuna günyüzünü göstermeye muktedir adam başkadır, bu sanatın onu kullanacaklara fayda mı, yoksa zarar mı getireceğini takdir edebilecek olan başka. Şu saatte, işte harflerin babası olan (pater ôn grammatôn) sen, kendilerine duyduğu sevgi dolayısıyla, onlardan yapacakları hakiki etkinin tam aksini (tounantion) bekliyorsun! İşte bu bilgiyi elde etmenin sonucu: harfleri öğrenenler artık belleklerini işletmeyecekleri için, ruhları unutkan olacaktır: Yazıya güvendikleri için, etraflarındaki şeyleri dışardan, yabancı izler sayesinde hatırlamaya çalışacaklar, içerden kendi kendilerine hatırlayacakları yerde. O halde sen bellek için değil, hatırlama için bir devâ buldun. Öğrenime gelince (Sophias dé); sen öğrencilerine ancak hakikate benzer şeyleri (doxan) öğretirsin, hakikatin kendisini (aletheian) değil. Bunlar senin harflerin sayesinde, öğretimsiz kalmalarına rağmen gırtlaklarına kadar bilgiye gömüldüler mi, çoğu zaman hiçbir şeyi dürüst düşünemedikleri halde kendilerini binlerce şey hakkında hüküm vermeye yetkin sanacaklardır. Sonra, gerçekten bilgili adam değil de (anti sohôn) bilgili adam bozması (doxosophoi) oldukları için çekilmez birşey olacaklardır!” (274e, 275b).”

Pharmakon, ya da arzu ederseniz yazı, öyle bir yere koyulmuştur ki, hep bir daire çizer durur: yazı bellek için yalnızca görünüşte iyidir, hareketi sayesinde, belleğin doğru olanı bilmesinde, ona içerden yardım etmeye muktedirmiş gibi görünür. Fakat doğrusu, yazı özsel olarak kötüdür, belleğe dışsaldır, bilim değil, kanaat üretir, bunlar doğru kanaatler değil, görünüşle ilgili kanaatlerdir. Pharmakon kendisini doğru gibi gösteren bir görünüşler oyunu üretir.

76

...tupoi’lerin (yazının izleri), oarada bulunmayan psişiğin yerini alan fiziksel temsilcileri oldukları söylenebilir mi? Daha doğrusu, yazılı izlerin (les traces écrites) canlı olmadıkları için, physis’in düzenine ait bile olmadıklarını düşünmek gerekecektir.

.

.

.

.

 

Rosalind Krauss - Mekana Yayılan Heykel

.

.

.

.

Mekâna Yayılan Heykel

Sculpture in the Expanded Field, October, spring 1979

Genişlemiş Mekânda Heykel

Genleşmiş Mekânda Heykel

Rosalind Krauss

(Çev. Tuncay Birkan), Sanat Dünyamız, Sayı:82 Kış 2002 (Heykel Özel Sayısı) s.103-110

103

Tarlanın ortasına doğru hafif bir tümsek ve toprakla bir kabartı var; burada bir yapıt olduğuna dair tek uyarı da bu. Yaklaşınca çukurun büyük kare şeklindeki yüzeyi ve kazılmış yere inmek için gereken merdivenin ucu görülebiliyor. Nitekim yapıtın kendisi bütünüyle yerin altında: Yarı avlu, yarı tünel, içeriyle dışarısı arasında bir sınır niteliğinde, ahşap kazık ve kirişlerden hassas bir yapı. Mary Miss’in 1978 tarihli Perimeters/Pavilions/Decoys (Çevreölçümler/Kulübeler/Tuzaklar) adlı işi şüphesiz bir heykel, daha doğrusu bir toprak-yapıt.

Son on yıldır oldukça şaşırtıcı şeylere heykel denmeye başlandı: İki ucunda TV monitörleri olan dar koridorlar; doğa yürüyüşlerini belgeleyen büyük fotoğraflar; sıradan odalar tuhaf açılarla yerleştirilmiş aynalar; toprağa çizilmiş geçici patikalar. Böyle ilgisiz işlere, heykel kategorisiyle her ne kastediliyorsa ona ait olma hakkını hiçbir şey veremezmiş gibi gözüküyor. Tabii, bu kategori neredeyse sonsuz biçimde genişletilebilecek hale getirilmemişse.

Savaş-sonrası Amerikan sanatı­na eşlik eden eleştirel uygulamalar büyük ölçüde bu manipülasyona hiz­met ettiler. Bu eleştirinin elinde, hey­kel ve resim gibi kategoriler, olağanüstü bir esneklik gösterisiyle eğilip büküldü, çe­kiştirilip genişletildi; bir kültür teriminin neredeyse her şeyi kapsayacak şekilde nasıl genişletilebileceği örneklendi. Ve heykel gibi bir terimin bu şekilde çekiştirilmesi, yü­zeyde öncü estetik -yenilik ideolojisi- adına yapılsa da alttan alta bir tarihselcilik mesajı verilmektedir. Yeni, geçmişin biçimlerinden aşama aşama evrimleşmiş gibi gö­rüldüğü için, aşinalaştırılarak rahatlatıcı hale getirilir. Tarihselcilik yeni ve farklı olan üzerinde, yeniliği azaltıp farklılığı hafifletmek amacıyla çalışır. Evrim modeline baş­vurarak deneyimimizde değişime yer açar, böylece şu anki adam bir yandan çocuk­luğundan farklı kabul edilirken, bir yandan da eşzamanlı olarak -telos'un görünmez işleyişi sayesinde- aynı görülür. Ve bu aynılık algısı, zaman ya da mekândaki yabancı her şeyi, zaten bildiğimiz ve olduğumuz şeye indirgemeye yönelik bu strateji bizi ra­hatlatır.

1960’ların estetik deneyiminin ufkunda minimal heykel belirir belirmez, eleştiri bu yapıtlar için bir soy inşa etmeye, bu nesnelerin garipliğini meşrulaştırabilecek ve böylece sahicileştirebilecek bir dizi Konstrüktivist baba bulmaya başladı. Plastik mi? Ağır geometriler mi? Fabrika üretimi mi? Bunların hiçbiri aslında garip değildir, bunu göstermek için Gabo, Tatlin ve Lizitski’nin hayaletlerini tanık kürsüsüne çağırabiliriz. Birinin içeriğinin öbürününkiyle hiçbir ilişkisi yokmuş, hatta onun taban tabana zıttıymış, boş ver. Gabo’nun selüloidi berraklık ve düşünselliğin göstergesiyken, Judd’un daylo boyalarıyla renklendirdiği plastikleri Kaliforniya’nın zamane argosunu konuşuyormuş, boş ver. Konstrüktivist biçimler evrensel geometrilerin değişmez mantık ve tutarlılığının görsel kanıtları olma iddiasındayken, onların minimalizmdeki sözde eşdeğerlerinin bariz biçimde olumsal olmaları -akılla değil çelik halatlarla, zamkla ya da yerçekimi rastlantılarıyla bir arada tutulan bir evreni işaret etmeleri- önemli değildi. Tarihselliştirme hırsı bütün bu farkları bir kenara süpürüveriyordu.

104

Zaman geçtikçe bu süpürme işlemlerini yapmak biraz daha zorlaştı elbette. 1960'lardan 1970'lere geçilince ve "heykel" denen şey yere yığılmış iplik atıkları, ga­leriye taşınmış kızılağaç kütükleri, çölden kazılmış tonlarca toprak ya da etrafı ateş­lerle çevrili kütükler olmaya başlayınca, heykel sözcüğünü telaffuz etmek zorlaştı — ama aslında o kadar da zorlaşmadı. Tarihçi/eleştirmen daha kapsamlı bir el çabuklu­ğu ile onyıllardan değil binyıllardan soykütüğü çıkartmaya başladı. Yapıtın tarihle bağlantısına tanıklık etmek ve böylece heykel statüsünü meşrulaştırmak için her şeye -Stonehenge, Nazca çizgileri, Toltek top sahaları, Hint höyükleri vb- başvuruldu.

Şüphesiz Stonehenge ve Toltek top sahaları tam anlamıy­la heykel değillerdi; dolayısıyla tarihselci öncel sıfatıyla oynadıkları rol burada biraz şaibeli hale geliyor. Ama ne gam! Uzak geçmiş ile bugün arasında arabuluculuk yap­ması için yüzyılın ilk yarısından çeşitli ilksel yapıtlara -Brancusi'nin Sonsuz Sütun'u işimizi görür- başvurarak da yapabilirsin yapacağını.

Ama bütün bunları yaparken, koruduğumuzu san­dığımız terimin kendisi -heykel- bir şekilde bulanıklaş­maya başlamıştır. Bir tikeller grubunu olumlamak için evrensel bir kategori kullanmayı düşünmüştük, ama ka­tegori artık, kendisi de çökme tehlikesinde olan bir heterojenliği kapsamaya zorlanmış durumdadır. Biz de gözle­rimizi topraktaki çukura dikip heykelin ne olduğunu hem bildiğimizi hem de bilmediğimizi düşünürüz.

Yine de ben heykelin ne olduğunu gayet iyi bildiği­mizi söyleyeceğim. Bildiğimiz şeylerden biri de bunun evrensel değil, tarihsel sınırları olan bir kategori olduğu­dur. Diğer bütün uzlaşımlar için geçerli olduğu üzre, heykelin kendi iç mantığı ve çeşitli durumlara uygulanabilseler de kendi içlerinde çok fazla değişime açık olma­yan kendi kurallar kümesi vardır. Öyle görünüyor ki heykel mantığı anıt mantığından ayrılamaz. Bu mantık sayesinde heykel anma işlevi gören bir temsildir. Belli bir yere oturur ve bu yerin an­lamı ya da kullanımı hakkında simgesel bir dille konuşur. Marcus Aurelius'un, antik imparatorluk Roması ile modern Rönesans Roması'nın yönetim merkezi arasındaki ilişkiyi simgesel varlığıyla temsil etmesi amacıyla Campidoglio'nun merkezine yerleş­tirilmiş olan heykeli bu tür bir anıttır. Bernini'nin San Pietro Bazilikası'nı papalığın kalbine bağlayan Vatikan demiryolunun eteğine yerleştirilmiş olan Konstantinos hey­keli de, yine bu türden, belli bir yere özgü bir anlam oluşturan bir anıttır. Nitekim temsil ve işaretleme mantığıyla bağlantılı olarak işlev gördükleri için, heykeller nor­malde figüratif ve dikeydirler; kaideleri, gerçek yer ile temsil edici gösterge arasında bir aracılık işlevi gördükleri için yapının önemli birer parçasıdır. Bu mantığın çok da esrarlı bir yanı yoktur; gayet iyi kavranmış ve uygulanagelmiş olduğu için Batı sana­tında yüzyıllardır muazzam bir heykel üretiminin kaynağı olmuştur.

Ama uzlaşım değişmez bir şey değildir ve bu mantığın başarısız olmaya başladı­ğı bir zaman gelmiştir. 19. yüzyılın sonlarında anıt mantığının zayıflayışına tanık olduk. Bu, aşama aşama gerçekleşti. Ama akla, her ikisi de kendi geçiş statülerinin izle­rini taşıyan iki örnek geliyor. Rodin'in Cehennemin Kapıları ve Balzac adlı heykelleri anıt olarak tasarlanmıştı, ilki 1880 yılında yapılması planlanan bir dekoratif sanatlar müzesinin giriş kapısına yerleştirilmek üzere; ikincisi ise 1891 yılında, edebiyat de­hasının anısına Paris'te belli bir yere dikilmek üzere sipariş edilmişti. Çeşitli ülkeler­deki çeşitli müzelerde birçok türevlerinin bulunmasına rağmen, ikisinin de özgün yerlerinde bulunmaması -ikisi de çökmüştür- bu yapıtların anıt olarak başarısızlıkla­rına işaret eder. Başarısızlıkları bu yapıtların yüzeylerinde bile kodlanmış bir halde mevcuttur: Kapılar o derece oyulmuş ve işlenmiştir ki kapı olarak bir işe yaramadık­ları adeta yüzlerinden okunur; Balzac heykeli de öyle bir öznellik içerir ki Rodin'in kendisi bile (yazdığı mektuplardan anlaşıldığı üzre) yapıtın kabul edilebileceğine inanmamıştır.

105

Bence bu iki heykel projesiyle anıt mantığı eşiği geçilip onun negatif durumu denebilecek bir şeye -bir tür yersizliğe ya da evsizliğe, mutlak bir yer kaybına- yani modernizme girilir, zira heykel üretiminin modernist dönemi tam da bu yer kaybıyla bağlantılı olarak işler ve anıtı bir soyutlama; işlev bakımından yersiz ve büyük ölçüde kendine gönderen katışıksız bir işaret ya da kaide olarak üretir.

Modernist heykelin konumunun ve dolayısıyla anlamının ve işlevinin esasen göçebe olduğunu işte bu iki özelliği beyan eder. Heykel, kaideyi fetişleştirerek, onu kendi bünyesine katmak için aşağıya uza­nır ve bulunduğu fiili yerden uzaklaşır; kendi malze­melerini ve inşa ediliş sürecini temsil ederek kendi özerkliğini betimler. Brancusi'nin sanatı bunun nasıl gerçekleştiğini gösteren olağanüstü bir örnektir. Ho­roz gibi bir yapıtta kaide nesnenin figüratif parçası­nın morfolojik üreticisi haline gelir; Kadın Heykeli Şeklinde Taş Sütun ve Sonsuz Sütun'da, heykel kaide­den ibarettir; Adem ve Havva'da ise heykel, kaidesiyle karşılıklı bir ilişki içindedir. Böylece kaide esasen ta­şınabilir bir şey olarak tanımlanır; yapıtın, heykelin dokusuna dahil olan evsizliğinin işareti olur. Brancu­si'nin bedenin parçalarını köklü bir soyutluğa yöne­len parçalar olarak ifade etmekle ilgilenmesi de, bir yer kaybına, bu örnekte bedenin geri kalanının kay­bına: bronz ya da mermer kafalar için bir yuva olan iskeletin kaybına tanıklık eder.

Modernist heykel, anıtın negatif durumu olduğundan, araştırılması gereken bir tür idealist mekâna, zamansal ve mekânsal temsil projesinden kopmuş bir alana, zen­gin ve yeni, bir süre verimli bir şekilde işletilebilecek bir damara sahipti. Ama bu sı­nırlı bir damardı: yüzyılın başlarında açılmıştı, 50'lere gelindiğinde ise tükenmeye yani gittikçe daha fazla "saf olumsuzluk" olarak yaşanmaya başladı. Modernist heykel bu noktada bilinç uzayındaki bir tür kara delik gibi, olumlu taraflarını tanımlamanın gittikçe zorlaştığı bir şey, ancak ne olmadığına bakılarak bir yere oturtulabilecek bir şey olarak görünüyordu. Barnett Newman ellili yıllarda "Heykel, bir resme bakmak için geri çekildiğinizde çarptığınız şeydir" diyordu. Ama altmışlı yılların başında kar­şımıza çıkan yapıtlar söz konusu olduğunda, heykelin kesin bir no mand's lana" e gir­miş olduğunu söylemek muhtemelen daha doğru olur: Bir binanın üzerinde ya da önünde bulunup da binaya dahil olmayan, ya da manzarada bulunup da manzaraya dahil olmayan şey heykeldi.

106

1960'ların başlarından akla gelen en saf örneklerin ikisi de Robert Morris'e ait­tir. Bunlardan biri 1964'te Green Gallery'de sergilenmişti. Yapıt heykel olma statüsü neredeyse bütünüyle "heykel, odada olup da aslında odaya dahil olmayan şeydir" şeklindeki bir saptamaya indirgenebilecek olan yarı-mimari kütlelerden oluşuyordu; öteki yapıt ise aynalı kutuların açık havada sergilenmesinden oluşmaktaydı — görsel olarak çimen ve ağaçlarla bir süreklilik içinde olsalar da, aslında sadece manzaranın bir parçası olmadıkları için, içinde bulundukları ortamdan ayrı sayılabilecek biçim­lerdi bunlar.

Bu anlamda heykel tam tersini oluşturan mantığın içine girip saf olumsuzluk haline, bir dışlamalar bileşimi haline gelmişti. Denebilir ki heykel bir olumluluk ol­maktan çıkmış ve artık mimari-olmayan'a manzara-olmayan'ın eklenmesinin ürünü olan bir kategori halini almıştı. Diyagramlarla anlatacak olursak, modernist heykelin sınırı; ne o/ne de o'nun eklenmesi şöyle görünür:

Bu durumda, heykelin kendisi bir tür ontolojik namevcudiyet, dışlamalar bile­şimi, ne o/ne de o'nun toplamı haline gelmişse de, bu heykeli meydana getiren terim­lerin kendilerinin -manzara-olmayan ve mimari-olmayan- hiçbir ilginç taraflarının ol­madığı anlamına gelmez. Çünkü bu terimler inşa edilmiş olanla inşa edilmiş olma­yan, kültürel olanla doğal olan arasındaki katı bir karşıtlığı ifade ederler ki heykel sa­natı üretimi tam da bu karşıtlıkların arasında asılı kalmış gibidir. 1960'ların sonların­dan başlayarak, art arda birçok heykelcinin üretim sürecinde, dikkatler bu dışlama terimlerinin dış sınırları üzerinde odaklanmaya başladı. Zira, bu terimler bir olum­suzlar çifti olarak ortaya konan mantıksal bir karşıtlığın ifadesi olsalar da, birbirlerinin aynı olan ama olumlu olarak ifade edilen karşı kutupların basit bir tersine-çevrilişiyle dönüştürülebilirler. Yani, belli bir tür genişleme mantığına göre, mimari-olmayan, manzara terimini ifade etmenin bir başka yoluyken, manzara-olmayan da mimaridir. Bahsettiğim genişlemeye, matematikçiler tarafından kullanıldığında Klein gru­bu, insanbilimlerindeki işlemlerin haritasını çıkarmakla uğraşan yapısalcılar tarafın­dan kullanıldığında da Piaget grubu denir. Bu mantıksal genişleme sayesinde, bir iki­li karşıtlıklar kümesi, aynı zamanda hem başlangıçtaki karşıtlığı yansılayan hem de onu açan dörtlü bir alana dönüştürülür; "mantıksal açıdan genişlemiş bir alan" haline gelir ve şöyle görünür:

107

Bu yapının boyutları şöyle incelenebilir: (1) Eksen adı verilen (ve kendi içinde karmaşık eksen ve nötr eksen olmak üzere ikiye ayrılan) iki saf çelişki ilişkisi vardır ve bunlar düz oklar­la gösterilir; (2) Şema adı verilen ve dolaşıklık olarak ifade edilen iki çelişki ilişkisi vardır, bun­lar da çifte okla gösterilir ve (3) Deixes adı verilen iki içerim ilişkisi vardır, bunlar da kesik çiz­gili oklarla gösterilir.

Bunu bir de şu şekilde söyleyebiliriz: Heykel Klein grubunda yer alan "manzara-olmayan + mimari-olmayan" şeklindeki nötr terime indirgenebilse bile, bu şemada kompleks olarak geçen bir karşı terim -hem manzara hem de mimari olacak bir te­rim- tasavvur etmemek için bir neden yoktur. Ama kompleks hakkında düşünmek, sanat alanına, daha önce ona dahil edilmesi yasaklanmış olan iki terimi sokmak de­mektir: Manzara ve mimari — bunlar, heykeli tanımlama işlevini ancak olumsuz ya da nötr durumda gerçekleştirebilecek olan (modernizmde bu işlevi görmeye başla­mışlardır) terimlerdir, ideolojik olarak yasaklanmış olduğu için, kompleks, "Rönesans-sonrası sanatın kapanımı" adı verilebilecek olan şeyin dışında tutulmuştur. Baş­ka kültürler kompleks terimi hakkında rahatlıkla düşünmüş olsalar da, bizim kültü­rümüz daha önce bu terim hakkında düşünmemiştir. Labirentler hem manzaradır hem mimari; Japon bahçeleri hem manzaradır hem mimari; antik uygarlıkların ayinsel oyun alanları ve alaylarının hepsi bu anlamda sorgusuz sualsiz komplekste ikamet ederler. Ama bu durum, bunların, heykelin erken dönem, yoz ya da değişik bir formu olduğu anlamına gelmez. Onlar, heykelin -tarihselci kafalarımızın zannettiği gibi aynı olmayan- bir parçasını oluşturduğu bir evrenin ya da kültür mekânının parçasıdırlar. Güttükleri amaç ve verdikleri haz, tam da zıt ve farklı olmalarından kaynak­lanmaktadır.

108

Genişlemiş alan, modernist kategori olarak heykel'i kendi aralarında askıya alan bir karşıtlıklar kümesinin sorunsallaştırılmasıyla yaratılır. Bu bir kere olduktan, insan bu genişleme içinde muhakemede bulunacak hale geldikten sonra, -mantıksal ola­rak- üç kategori daha düşünülebilir; bu kategorilerin hepsi alanın kendisinin birer koşuludur ve hiçbiri heykel'e indirgenemez. Zira görebileceğimiz gibi, heykel artık kendisinden farklı olan iki şey arasındaki ayrıcalıklı orta terim değildir. Heykel, daha çok, içinde farklı biçimde yapılaşmış başka olasılıkların da bulunduğu bir alanın çev­resindeki terimlerden sadece biridir. Böylece bu diğer biçimler hakkında düşünme "izni" de kazanılmış olur. Çizelgemiz şöyle tamamlanıyor:

Genişlemiş alan hakkında düşünmeye yö­nelik bu iznin (ya da baskının), bir dizi sanatçı tarafından hemen hemen aynı zamanlarda, 1968 ile 1970 yılları arasında fark edilmiş oldu­ğu açıktır. Zira Robert Morris, Robert Smithson, Michael Heizer, Richard Serra, Walter de Maria, Robert Invin, Sol LeWitt, Bruce Nauman... peş-peşe, mantıksal koşulları artık modernist olarak tasvir edilemeyecek bir duruma girmişlerdir. Bu tarihsel kopuşu ve ona damgasını vuran kültürel alandaki yapısal dönüşümü adlandırmak için, başka bir terime başvurmak gerekir. Başka eleştiri alanlarında uzun bir süredir postmodernizm terimi kullanılıyor. Bizim de onu kullanmamamız için bir neden yok.

Ama hangi terim kullanılırsa kullanılsın, veriler ortada. 1970 yılına gelindiğin­de, Ohio'daki Kent State Üniversitesi'nde bulunan Kısmen Gizlenmiş Odunluk adlı ya­pıtıyla Robert Smithson, kolaylık olsun diye yer inşası adını verdiğim kompleks ekse­ni işgal etmeye başlamıştı. Robert Morris 1971'de Hollanda'da ahşap ve çimle inşa et­tiği gözlemeviyle ona katılmıştı. O zamandan beri daha birçok sanatçı -Robert Invin, Alice Aycock, John Mason, Michael Heizer, Mary Miss, Charles Simonds- bu yeni olasılıklar kümesi içinde çalıştılar.

Keza, olası manzara ve manzara-olmayan bileşimi de 1960'ların sonlarında araş­tırılmaya başlamıştır. Smithson'ın Sarmal Dalgakıran (1970) ve Heizer'ın Double Ne-gative (Çifte Ret) (1969) gibi yapıtlarını tanımlamak için işaretlenmiş yerler terimi kul­lanılmaya başlamıştır; aynı terim, yetmişli yıllarda Serra, Morris, Carl Andre, Dennis Oppenheim, Nancy Holt, George Trakis ve daha birçok kişi tarafından üretilen bazı yapıtları da betimler. Ama bu terim, belli yerlerdeki fiili fiziksel manipülasyonların yanı sıra, başka işaretleme biçimlerine de göndermede bulunur. Bunlar kalıcı olmayan işaretlerin -örneğin, Heizer'ın Çöküntüler, Oppenheim'm Time Lines ya da de Maria'nın Mile Long Drcnving yapıt­ları- ya da fotoğrafın kullanımı yoluyla işlerler. Smithson'm Mirror Displace-ments in the Yucatarıı bunun en iyi bili­nen örneğidir büyük olasılıkla, ama o zamandan beri Richard Long ve Hamish Fulton'ın yapıtları fotografik işaretleme deneyimi üzerinde odaklanmışlardır. Chris-to'nun Running Fence'inin, yer işaretlemenin kalıcı olmayan, fotografik ve siyasi bir örneği olduğu söylenebilir.

109

"Mimari + mimari-olmayan”ın imkânlarını araştıran ilk sanatçılar Robert Irwin, Sol LeWitt, Bruce Nauman, Richard Serra ve Christo oldu. Bu aksiyomatik yapûarm bütün örneklerinde, bazen kısmi yeniden inşa, bazen çizimler, bazen de Morris'in son dönem yapıtlarında olduğu gibi, aynaların kullanılması yoluyla mimarinin ger­çek mekânına bir tür müdahale söz ko­nusudur, işaretlenmiş ver kategorisinde olduğu gibi, bu amaçla fotoğraf da kulla­nılabilir: Burada Nauman'ın video kori­dorları geliyor aklıma. Ama hangi araç kullanılırsa kullanılsın, bu kategoride araştırılan imkân, verili bir mekânın ger­çekliği üzerinde mimarlık deneyiminin aksiyomatik özelliklerinin -soyut açıklık ve kapalılık durumlarının- haritasını çı­karma işlemidir.

Bu postmodernizm alanını belirle­yen genişlemiş alan, yukarıdaki betimle­mede örtük olarak zaten bulunan iki özelliğe sahiptir. Bunlardan biri tek tek sanatçıların pratikleriyle, diğeri de araç sorunuyla ilgilidir. Bu noktaların ikisinde de, modernizmin sınırlı koşulları mantıksal olarak belirlenmiş bir kopuş yaşamıştır.

Bireysel pratik konusunda, söz konusu sanatçıların çoğunun kendilerini geniş­lemiş alanın içinde farklı yerleri işgal eder halde bulduklarını görmek kolaydır. Alan­daki deneyimler kişilerin enerjilerinin böyle sürekli yer değiştirmesinin tamamen mantıklı olduğunu ima etmesine rağmen, hâlâ modernist bir ethos'un etkisi altında olan sanat eleştirisi bu harekete büyük ölçüde şüpheyle yaklaşmış, ona "eklektik" adını vermiştir. Heykel alanı­ nın ötesine geçen yaklaşımlardan duyu­lan bu şüphe, tabii ki, çeşitli araçların saf ve ayrı olmasını (ve dolayısıyla bir uygulayıcının belli bir araç içinde zorun­lu olarak uzmanlaşmasını) isteyen mo­dernist talepten kaynaklanır. Ama bir açıdan eklektik görünen şey, başka bir açıdan kesinlikle mantıklı görünebilir. Zira, postmodernizm durumu içinde, pratik, verili bir araçla/ortamla -heykel- bağlantılı olarak değil, bir dizi kültürel te­rim üzerindeki mantıksal işlemlerle bağlantılı olarak tanımlanır ve bu işlemleri yap­mak için her türlü araç/ortam -fotoğraf, kitaplar, duvarların üzerindeki çizgiler, ay­nalar ya da bizzat heykel- kullanılabilir.

110

Nitekim alan hem verili bir sanatçının işgal edip araştıracağı genişlemiş ama sı­nırlı bir bağıntılı konumlar kümesi hem de belli bir aracın/ortamın koşulları tarafın­dan belirlenmeyen bir yapıt organizasyonu imkânı sağlar. Yukarıda açımlanan yapı­dan, şu açık seçik görülür ki, postmodernist pratik mekânının mantığı artık, verili bir aracın malzeme hatta malzeme algısı zemininde tanımlanması etrafında düzen­lenmez. Bunun yerine, bir kültürel durum içinde birbirlerine karşıt oldukları düşü­nülen terimler evreni etrafında düzenlenir (Postmodernist resim mekânı da, tabii ki, mimari/manzara çiftinden farklı bir terimler kümesi -büyük olasılıkla binciklik/yeni-den üretilebilirlik karşıtlığı üzerinde dönen bir küme- etrafında benzer bir genişleme yaşayacaktır). O halde bundan, verili mantıksal mekânın yarattığı konumlardan her­hangi biri içinde birçok farklı araca başvurulabileceği sonucu çıkar. Tek tek her sanatçının bu konumlardan herhangi birini işgal edebileceği sonu­cu da çıkar. Ayrıca öyle görünüyor ki heykelin kendi sınırlı konumu içinde, en güçlü yapıtların organizasyonu ve içeriği de mantıksal mekânın durumu­nu yansıtacaktır. Burada, kendini nötr bir terime yerleştirse de görece geniş alanlara (manzaralara) mimarlık imge­lerini yerleştirmekle uğraşan Joel Shapiro'nun heykelleri geliyor aklıma (Bu kaygılar, tabii ki, başka yapıtlar için de geçerli­dir - mesela Charles Simonds ya da Ann ve Patrick Poirier'nin yapıdan).

Postmodernizmin genişlemiş alanının, son dönem sanat tarihinin özgül bir uğ­rağında meydana geldiğinde ısrar ediyorum. Belirleyici bir yapısı olan tarihsel bir olayla karşı karşıyayız. Bu yapının haritasını çıkartmak bence çok önemli, burada da bunu yapmaya başladım. Ama bu bir tarih meselesi olduğu için, haritacılıktan daha ötelere giden, açıklama sorunuyla ilgili daha derin bir dizi soruyu araştırmanın da önemli olduğu açıktır. Bu sorular postmodernizme kaymaya yol açan kök nedenle -olanaklılık koşullarıyla- ilgili olduğu gibi, verili bir alanın yapılanmasını sağlayan karşıtlığın kültürel belirleyicileriyle de ilgilidir. Bu, açıkça, biçimin tarihi hakkında düşünme konusunda, tarihselci eleştirinin girift soykütüğü kurgularıyla geliştirdiği yaklaşımdan farklı bir yaklaşımdır. Tayin edici kopuşlar yaşandığını kabul etmeyi ve tarih sürecine mantıksal yapının bakış açısından bakma imkânını öngerektirir.

.

.

.

.

Kör

.

.

.

.

gösterge her şeyi gösterebilir, sadece göstermekte 

olma halini gösteremez.

geleneksel ifade kavrayışımızı yeniden düşünmek gerekiyor. Yaygın olan ifade kavrayışı Hegelci modelin egemenliği altındadır: buna göre her ifade bir ortamda, ister imaj olsun, ister söz ya da renk, sonuçta tamamlanacak ifadenin içinde yitecek bir ortam tarafından gerçekleştirilir. İfadeli eylem bir kez ortam, yani araç kendi başına algılanamaz hale geldiğinde tamamlanmış demektir. Ortamın bakışımıza sunduğunda, kendini gösteren mutlaklığın içinde, kendi başına parıldayan mutlakta kaybolup gitmesi, gözden yitmesi gerekir. Aksine, tekrar ve durmayla işlenen imaj görmemize-verdiğinin içinde kaybolmayan bir araç, bir ortamdır. Bu “saf araç” diyebileceğim, kendini olduğunca gösteren bir araçtır. İmaj görmemize-verdiğinin içinde yitip gitmek yerine kendisini bizzat görmeye verir.

306

her durumda faşist birinin ayırt edici özelliği finans sermayesinden 

nefret ederken ondan farklı bir şey olduğunu düşündüğü

sınai sermayenin, yatırım sermayesinin mutlak olarak yanında

olmasıdır... faşisti oradan tespit edersiniz

-ve o bunun için bir saf

fedakarlık, özveri, çalışkanlık filan sohbeti yapabilir her an size...

559

Felsefe her zaman kalabalıklardan, kitlelerden ve onun

hareketlerinden ürkmüştür... kalabalıklara "çoklara" menfi bakmıştır ve esas

olarak "demokrat" değildir...

559

Spinoza'da bir toplum da bir vücuttur... ama Deleuze'un bahsettiği gibi

organik hiyerarşilerle tanımlanmayan, organsız bir vücut... Çünkü ona göre

doğa "sınıflar, milletler, devletler, kavimler üretmez, sadece bireyler üretir".

Ama sonradan Tarde'ın da söyleyeceği gibi "birey toplumdan daha karmaşıktır..."

559

Demokrasi neden en iyi ve en güçlü rejimdir?.. Spinoza iktidarı iki anlamda ve iki

farklı sözcükle ifade eder... Potentia ve Potestas... Ama Potentia'nın gerçek

kudret, Potestas'ın ise sanal bir otorite olduğunu söylemek yetmez. Potentia

insanların bireysel-kolektif yapıp edebilme kudretlerindeki artıştır... yani

özgürlük ve son tahlilde toplumsal refah ve mutluluk... Potestas'a gelince, … Spinoza'da bu konuda en önemli olan nokta,

Potestas'ın (artık bu İmparatorluk mudur bilemem, yoruma açık) bireyin kendi

yapıp etme kudretinden uzak düşmesinin oranı olduğudur...  

.

.

.

.